Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/842 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie wiążących rocznych redukcji emisji gazów cieplarnianych przez państwa członkowskie od 2021 r. do 2030 r. przyczyniających się do działań na rzecz klimatu w celu wywiązania się z zobowiązań wynikających z Porozumienia paryskiego oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 525/2013

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/842 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie wiążących rocznych redukcji emisji gazów cieplarnianych przez państwa członkowskie od 2021 r. do 2030 r. przyczyniających się do działań na rzecz klimatu w celu wywiązania się z zobowiązań wynikających z Porozumienia paryskiego oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 525/2013

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/842 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie wiążących rocznych redukcji emisji gazów cieplarnianych przez państwa członkowskie od 2021 r. do 2030 r. przyczyniających się do działań na rzecz klimatu w celu wywiązania się z zobowiązań wynikających z Porozumienia paryskiego oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 525/2013 (dalej: „Effort Sharing Regulation” lub „ESR”) ma zastosowanie do emisji gazów cieplarnianych pochodzących z tzw. sektorów non-ETS (sektorów nieobjętych reżimem systemu EU ETS) takich jak: transport, rolnictwo, odpady oraz emisje przemysłowe nieobjęte EU ETS.

Głównym celem Effort Sharing Regulation jest ustanowienie obowiązków państw członkowskich UE w odniesieniu do ich minimalnych wkładów w okresie od 2021 r. do 2030 r. w realizację unijnego celu polegającego na redukcji emisji gazów cieplarnianych z sektorów non-ETS oraz przyczynienie się do osiągnięcia celów Porozumienia paryskiego.

ESR określa procentowo redukcje emisji gazów cieplarnianych objętych rozporządzeniem przez poszczególne państwa członkowskie w 2030 r. w porównaniu z poziomem tych emisji w 2005 r. oraz upoważnia Komisję Europejską do przyjmowania aktów wykonawczych określających dla każdego państwa członkowskiego roczne limity emisji na okres od 2021 r. do 2030 r. wyrażone w tonach ekwiwalentu CO₂.

Ograniczenie emisji przez poszczególne państwa członkowskie ma umożliwić realizację celu Unii polegającego na redukcji jej emisji gazów cieplarnianych z sektorów non-ETS w 2030 r. o 30 % w porównaniu z 2005 r. Polska w latach 2021- 2030 zobowiązana jest zmniejszyć swoją emisję w sektorach non-ETS o co najmniej 7% porównaniu do 2005 r.

ESR przewiduje również możliwość skorzystania przez państwa, które mają trudności z osiągnięciem swojego celu w zakresie emisji gazów cieplarnianych na 2030 r. z elastyczności przewidzianych w tym rozporządzeniu (art. 5, 6 ESR – elastyczności w formie pożyczania, przenoszenia, przekazywania, elastyczność w przypadku niektórych państw członkowskich po zmniejszeniu liczby uprawnień w ramach EU ETS).

Jako dodatkową możliwość pozwalającą w razie potrzeby państwom członkowskim wypełnić ich zobowiązania, rozporządzenie w art. 7 wprowadza elastyczność LULUCF (elastyczność związaną z użytkowaniem gruntów, zmianą użytkowania gruntów i leśnictwem; ang. Land Use, Land Use Change and Forestry) w odniesieniu do maksymalnej ilości 280 mln ton ekwiwalentu CO₂ takiego pochłaniania podzielonej między państwa członkowskie. Ta całkowita wielkość i jej rozdział między państwa członkowskie mają uwzględniać niższy potencjał sektora rolnego i użytkowania gruntów w zakresie ograniczania emisji oraz odpowiedni wkład tego sektora w ograniczanie emisji gazów cieplarnianych i w ich sekwestrację.

Ponadto w przypadku spełnienia warunków określonych w rozporządzeniu, państwo członkowskie będzie mogło skorzystać z rezerwy bezpieczeństwa w celu pokrycia deficytu (art. 11 rozporządzenia). Rezerwa bezpieczeństwa powinna być dostępna dla państw członkowskich w 2032 r. jeżeli jej wykorzystanie nie zagrozi osiągnięciu celu Unii polegającego na redukcji emisji gazów cieplarnianych o 30 % w 2030 r. w sektorach objętych niniejszym rozporządzeniem.

Opracowano dnia 30.07.2019 r.

redukcja emisji poza system handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych