Poprawka dauhańska do Protokołu z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, sporządzonego w Kioto dnia 11 grudnia 1997 r., sporządzona w Ad-Dausze dnia 8 grudnia 2012 r.

Poprawka dauhańska do Protokołu z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, sporządzonego w Kioto dnia 11 grudnia 1997 r., sporządzona w Ad-Dausze dnia 8 grudnia 2012 r.

Poprawka dauhańska do Protokołu z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (dalej „Poprawka dauhańska”) została przyjęta w drodze konsensusu dnia 8 grudnia 2012 r. w Ad-Dausze przez Konferencję Stron Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu służącą jako spotkanie stron Protokołu z Kioto.

Na podstawie Protokołu z Kioto państwa rozwinięte zobowiązały się do ograniczenia i redukcji emisji gazów cieplarnianych w okresie rozliczeniowym obejmującym lata 2008–2012. W związku z zakończeniem pierwszego okresu rozliczeniowego oraz brakiem alternatywnego, globalnego porozumienia klimatycznego, powstała konieczność wyznaczenia celów redukcji emisji na kolejne lata.

Poprawka dauhańska ustanawiała drugi okres rozliczeniowy, trwający od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2020 r. Poprawka dauhańska wyznaczyła prawnie wiążące zobowiązania dotyczące redukcji emisji dla Stron Protokołu z Kioto wymienionych w Załączniku B oraz wprowadziła dalsze zmiany do tekstu Protokołu z Kioto związane z implementacją drugiego okresu rozliczeniowego.

Polska wraz z pozostałymi państwami członkowskimi Unii Europejskiej oraz UE przyjęła Poprawkę dauhańską i zgodziła się na zmiany w Załączniku B do Protokołu z Kioto, w tym przyjęła na siebie również nowy cel redukcyjny w drugim okresie rozliczeniowym[1]. Podobnie jak w pierwszym okresie, UE i państwa członkowskie zdecydowały się na wspólną realizację zobowiązań, zgodnie z artykułem 4 Protokołu z Kioto.

Jeśli chodzi o UE i jej państwa członkowskie, w drugim okresie rozliczeniowym we wspólnym wypełnianiu zobowiązań uczestniczyło 30 Stron (UE, 28 państw członkowskich, oraz Islandia na mocy odrębnej umowy międzynarodowej).  W pierwszym okresie rozliczeniowym wspólne zobowiązanie realizowały UE i 15 państw członkowskich, a nowe państwa członkowskie dysponowały swoimi indywidualnymi celami redukcyjnymi[2].

Poprawka weszła w życie dopiero w dniu 31 grudnia 2020 r. Na dzień 24 marca 2022 r. instrumenty zatwierdzające Poprawkę złożyło 147 państw, w tym Polska.   

Ostatnia aktualizacja: 24.03.2022 r.

[1]    UE zobowiązała się, jako grupa państw, do średniorocznego poziomu emisji gazów cieplarnianych w latach 2013-2020 na poziomie nieprzekraczającym 80 procent z 1990 roku, a zatem do łącznej redukcji emisji gazów cieplarnianych o 20 procent w latach 2013–2020 w stosunku do poziomu z roku 1990. Zobowiązanie redukcyjne dla UE i państw członkowskich opatrzone jest stosownym przypisem, według którego wspólna liczba nie przesądza o podziale zobowiązań w późniejszym porozumieniu o wspólnym wypełnianiu zobowiązań.

[2] W latach 2008–2012 we wspólnym wypełnianiu zobowiązań brało udział 16 Stron – UE i 15 państw członkowskich, które należały do Wspólnot Europejskich w 2002 r. Rzeczpospolita Polska, która przystąpiła do UE w 2004 r., wypełniała swój cel samodzielnie w latach 2008–2012.

zagadnienia ogólne